POBOROWA KOMISJA LEKARSKA
Tak, tak, tak...
Było to już ze trzy miesiące temu, ale doświadczenie na tyle niecodzienne, że chowa się gdzieś głęboko w głowie i za cholerę nie chce z niej wyjść na światło dzienne...
Siedzimy w tej całej poczekalni i czekamy na nasze nazwiska, które lada moment mają się rozejść po pomieszczeniu. W końcu pada moje. Idę. Na sam początek pani Fartuchowa waży, mierzy obwody i długości, wzrok sprawdza. Potem kazała zostać w samej bieliźnie. Zimno w pomieszczeniu, blady jakiś się zrobiłem. A że posturę mam dość mizerną, to wyglądałem trochę jak szkielet Antek z podstawówki.
Czekam, aż Szanowna [K]omisja każe wejść.
Kazali wejść.
Dobra. Spokojnie. Bez nerwów. Pokaż, że jesteś silny wewnętrznie!
Wchodzę.
[K] - Ale co pan taki wystraszony?
[Ja] - Nie, nie... Ja tak po prostu wyglądam.
Jeden taki gruby lekarz wybuchł śmiechem. a był to śmiech tak głęboki, że z każdym kolejnym ’ha’ czułem zmianę ciśnienia w uchu. Z pewnością cała poczekalnia słyszała. I dopiero wtedy naprawdę pobladłem.
[Monolog wewnętrzny] Boże! Jaki wstyd! No jaki wstyd! Wejdę do poczekalni, to się będą patrzeć na 100%! Na pewno pomyśleli, że kazali mi się rozebrać, zobaczyli przyrodzenie i stąd ten śmiec
